Helpen maakt gelukkig

De vluchtelingengolf rolt weer door Oostenrijk. Veel mensen worden bij ons opgevangen. We hebben veel vrijwilligers nodig om voor hen te zorgen. Maar dat je helpt is geen eenrichtingsverkeer. Het maakt blij en is belangrijk voor onze eigen tevredenheid.

Andere mensen helpen zit eigenlijk diep in ons hart. Wie kan aan een klein kind voorbij lopen dat op het grindpad is gevallen en ‘snot en water’ huilt? Het ziet rood, zijn eigen bloed. Dat doet de tranen des te meer stromen. We staan het op, maken het schoon, blazen de pijn weg, troosten en wiegen het. Een oud vrouwtje staat wanhopig bij de kaartjesautomaat. Ze weet de weg niet. Ze moet een kaartje kopen. Er is niemand in de buurt om het haar uit te leggen. Jij komt langs en kan niet anders. Je helpt haar.

In de afgelopen maanden hebben tienduizenden mensen zich bij elkaar gekomen, hebben zich georganiseerd en bij hulporganisaties aangesloten. Ze hebben platforms opgezet om vluchtelingen de Duitse taal te leren, onderdak voor hun te regelen, vrijetijdsactiviteiten aan te bieden en ze van de eerste levensbehoeften en bepaalde luxeartikelen te voorzien. Mensen helpen waar nodig. Ze doen dit in hun vrije tijd. Sommigen reizen zelfs naar het buitenland, naar plaatsen waar mensen op de vlucht zijn, waar nood en wanhoop het grootst zijn. Artsen verzorgen de zieken. Anderen koken elke dag vele maaltijden en dragen ze naar de treinstations. Teams van helpers zetten tenten op om mensen en hulpgoederen tegen de regen te beschermen. Velen zijn bereid om te werken tot ze uitgeput zijn. Ze rijden in hun privé-auto’s om hulpgoederen naar de hulpcentra te brengen.

Gevolgen

Iedereen die helpt, beseft dat het een weldaad is. De voldoening en vreugde dat je hebt kunnen helpen, krijg je terug. Je hebt het gevoel dat je erbij hoort en ontdekt een gemeenschapsgevoel. Als je de mensen van dichtbij bekijkt, verdwijnen de angstbeelden in ons hoofd. Je gelooft niet langer dat er misbruik van je kan worden gemaakt of dat je bestolen kunt worden. Als je het avontuur van helpen aangaat, kun je aan de andere cultuur deelnemen. De meeste vluchtelingen zijn trots als ze de kans krijgen om een van hun nationale gerechten voor iemand anders te koken. Ook hebben we de mogelijkheid onze horizon te verbreden door ons voor hun lot, hun ontberingen en hun angsten te interesseren.

Over je eigen schaduw springen

Het maakt ons blij wanneer we onze christelijke waarden mogen uitleven. Velen laten zich door het Bijbelwoord leiden: “Daarom, wat gij wilt dat de mensen u doen, doe het hun ook”. (Matteüs 7:12) Velen hebben angst om te helpen, maar ze kunnen het niet opbrengen om niets te doen en zijn achteraf blij dat ze over hun eigen schaduw heen zijn gesprongen. Anderen zien het als een voorrecht om in een veilig land te wonen en willen uit dankbaarheid iets terugdoen.

Het is de nood

Het is natuurlijk een feit: waar vele duizenden zijn geweest, blijft afval en vuil achter en groeit geen groene spriet. Maar wat kan het individu er tegen doen? Zijn ze hier vrijwillig? Heeft de angst voor een nieuw bombardement hun hierheen gebracht? Of de afschuwelijke angst om een vriend die naast hun loopt door granaatscherven uiteengereten te zien worden? Of de angst om gemarteld of verkracht te worden door vijandelijke soldaten? Er zijn veel redenen om te vluchten. Niemand verlaat zijn thuisland vrijwillig.

Een moeder met twee kinderen rijdt in haar auto en brengt mackintoshes en regenlaarzen naar de grens, waar vluchtelingen in de koude regen op bussen wachten die hen verder brengen. Onze helper geeft een mackintosh ook aan een vader van drie kinderen die met zijn vrouw en een oom op de bussen wacht. Alle gezinsleden hebben het koud en zijn ontmoedigd. Ze hebben een uitnodiging op zak om een van de broers van de vader in Zweden te bezoeken. Maar hoe komen ze daarnaartoe? En nu wordt het donker. Onze helper heeft alles verdeeld en is op weg naar huis. Maar ze komt niet tot rust, ze kan niet stoppen aan de wachtende, vriezende familie te denken. Ze draait zich om en vindt de familie weer in de menigte. Ze belt haar man en vraagt hem met de tweede auto en drie kinderzitjes naar de grens te komen. Zonder er verder over na te denken nemen ze het vreemde gezin mee naar huis.

Iedereen krijgt een handdoek en een warm bad. Ondanks de taalproblemen spelen de kinderen en de buitenlanders al snel vrolijk samen. Na een bevredigend diner zitten ze samen, kletsen met handen en voeten, lachen veel en maken plannen voor verdere ondersteuning. Na twee dagen is het zover. Een gelukkig gezin wordt – met Zweden als bestemming – op de trein gezet. De broer daar weet dat zijn familieleden hulp hebben gekregen en snel zullen komen. Een ander gelukkig gezin blijft in Oostenrijk achter. Ze zijn tevreden dat ze tenminste een paar mensen hebben kunnen helpen. Dit stimuleert hen om door te gaan met het helpen. Een druppel op een gloeiende plaat? Klopt, maar vele druppels vormen een regen die de plaat laat afkoelen. Iedereen kan een druppel worden en meedoen. Er zijn geen grenzen aan vindingrijkheid gezet. En de vreugde keert terug en maakt je gelukkig!